Ta teoretycznie urealniona historia o Królu Arturze i jego rycerzach zapowiadała się naprawdę nieźle. Od razu rzuciły się w oczy ciekawe zdjęcia Idziaka, a historia mnie zaciekawiła. Kilku rycerzom i przyjaciołom pod dowództwem szlachetnego Artura służącego Rzymowi i wierzącego w jego wielkość i prawość, służba wojskowa dobiega końca. Niestety okazuje się, że zanim wrócą do domów i swych rodzin muszą wykonać jeszcze jedno zadanie: muszą uchronić dostojnika Rzymskiego przed armią barbarzyńskich Saksonów, aby mógł bezpiecznie powrócić z Brytanii do Rzymu. Misja zdaje się być samobójcza ponieważ Artur i jego kilu towarzyszy miało stanąć na przeciwko armii. Lojalność rycerzy wobec Artura została wystawiona na próbę. Na szczęście po drodze znajdzie się kilka plemion, które nienawidzą Rzymian i Saksonów, i staną do walki u boku Artura. Tu niestety kończy się pierwsza całkiem niezła część filmu, a zaczyna coś w rodzaju mieszanki "Piratów z Karaibów" z "Xeną: wojowniczą księżniczką". Początkowe patetyczne dialogi wprowadzały odpowiedni nastrój przygotowujący widza na historię o honorze, braterstwie broni, tęsknotą za domem, itp. i nie powiem, aby te schematy szczególnie mi przeszkadzały w tego typu kinie. Niestety w dalszej części fabuła nie wniosła niczego, poza kolejną dawką patosu, błędów, niedorzeczności i przebojowych hollywoodzkich zagrywek. Sama w sobie jest nużąca, a im dalej tym większe rozczarowanie. Niedorzeczności kryją się w dziedzinie bitew i militariów. Nie trzeba być w tym zakresie specem, aby bitwy na zamarzniętym jeziorze nie odebrać z uśmiechem politowania na twarzy. Saksoni są na tyle głupi, że wystarczy ostrzelać ich kilkoma łukami po flankach, aby ścieśnili się w kupie w obawie przed ostrzałem na flankach. Niczym zapędzane bydło. Inna rzecz: podbiega samotny, dzielny rycerz bliżej oddziałów wroga, dziabie toporem w lodzie i nagle, niczym po kiwnięciu czarodziejskiej różdżki, pojawiają się pęknięcia, które rozprzestrzeniają się wprost pod nogi wrogich oddziałów. Sceny z drugiej bitwy przypominają akrobatyczny fechtunek z Blade'a. Clive Owen sieka swoich przeciwników w najefektowniejszych pozach, Keira bez problemu powala rosłych mężów z toporami i tarczami, trudniących się masakrowaniem wrogów, a solidne mury z potężną zbrojoną bramą są po to aby wpuścić za nie wroga i ostrzelać go strzałami z lasu, by później stoczyć z nim krwawy bój w polu.

Fabuła ograniczała się raczej do tych głupich bitew i początkowo do postaci Artura, który musiał skonfrontować swoje wyobrażenia o wielkim Rzymie z ponurą rzeczywistością. Tutaj również słabo i pobieżnie potraktowany temat. Wszystko co ciekawe i istotne zniknęło gdzieś po drodze na fabularnych płyciznach, za to na pierwszy plan wysunęła się przebojowa Keira Knightley ze swoim łukiem. "Król Artur" to takie familijne kino przygodowe w historycznych poniekąd realiach, z tym że jak na kino przygodowe wyjątkowo mało interesujące w nim przygody. Słaba Keira Knightley i scenarzyści, którzy przypisali jej rolę ganiającej po mrozie, skąpo odzianej, walecznej amazonki z łukiem, wymalowanej na twarzy jakimiś plemiennymi wzorami, zniszczyli ten film. Szkoda, bo piękna oprawa muzyczno wizualna mogła być taką wisienką na torcie. Zabrakło tortu. Dostałem słabo odgrzany kotlet, ale z imponującą panierką. Brawa dla Idziaka, ale także dla Zimmera, za te chwytliwe, dobrze mi znane, ładne melodie. To co było do pokazania, a jak się okazało było niewiele, reżyser przy pomocy Sławomira Idziaka i Hansa Zimmera zrealizował znakomicie, ale to za mało, aby mówić o dobrym kinie.