Jednym z haseł promocyjnych do tego filmu było zdanie: „The untold true story that inspired the legend”. Pragnienie opowiedzenia prawdy kryjącej się za legendą zostało potwierdzone w napisach początkowych. Jeśli tak wygląda prawda, to pozostaje mi tylko stwierdzić, że prawda nie żyje. Zginęła śmiercią tragiczną, acz nie pozbawioną widowiskowości. W tym filmie jest tyle samo prawdy, co w przemówieniach osób z rządu Busha dotyczących przyczyn inwazji na Irak. Jedyne w czym twórcy filmu pozostają zgodni z historykami to fakt, że Artur żył i władał w V. w n.e. I tyle reszta to już czysta fikcja. Pod tym względem plakat, którym mam pod domem wydaje się zawierać więcej szczerości, bowiem widnieje na nim hasło: „Legenda, która stała się prawdą”. Sugeruje ona wielkie ambicje producenta i pozostałych twórców „Króla Artura”, lecz przynajmniej jest to hasło szczere: oto mało oryginalną bajkę, chcą przekuć na prawdę.
Ten film jest w rzeczywistości opowieścią o kilku żołnierzach, których z marketingowego punktu widzenia lepiej było nazwać Arturem czy Lancelotem niż np.: Vortigernem i Hengestem.
Skoro film nie opowiada prawdy (ale szczerze, kto też tego oczekiwał?), to może przynajmniej jest świeży, nowy, oryginalny? Znowu pudło. „Król Artur” to odgrzewane kotlety. Jeśli podczas seansu zamkniecie oczy poczujecie się, jakby to był seans „Gladiatora” Sprawi to muzyka. W wielu miejscach jest niemalże identyczna. Nic w tym dziwnego, skoro kompozytorem w obu przypadkach jest jedna i ta sama osoba: Hans Zimmer. Muzyka dobra, ale wtórna. Kiedy zaś otworzycie oczy ujrzycie wyblakłą kopię „Braveheart”. I tu i tu mamy dziecię szkockiej ziemi, które wyedukowane w Rzymie staje na czele wojny o niepodległość swego ludu. Oczywiście staje bardzo niechętnie, bo przecież miłuje pokój i chce wieść spokojne życie, a tu ci przebrzydli Anglosasi nie dają mu spokoju. W obu filmach mamy obcą księżniczkę, która staje się miłością naszego bohatera. „King Artur” jednak w żadnym momencie nawet nie zbliża się do swego filmowego pierwowzoru. Jednak tak naprawdę ten film najbardziej skojarzył mi się z pewnym brytyjskim serialem z lat 80-tych, a mianowicie z „Robin Hoodem” Stało się tak przede wszystkim za sprawą Ray’a Winstone’a, który w serialu grał Willa. Tu w zasadzie powtarza swą rolę, tyle że jest starszy. Lancelot do złudzenia przypomina Nazira - nawet miecze trzyma tak samo. Zaś Guinevere jest równie dobrą łuczniczką co Marion.
Tak więc „King Artur” nie grzeszy oryginalnością. Jednak nawet odgrzewane kotlety mogą być smaczne. I film Fuquy jest takim... do pewnego stopnia. To całkiem nieźle skrojona epicka opowieść w sam raz na lato, kiedy szare komórki pod wpływem upałów nie funkcjonują na najwyższych obrotach. Wszystko zostało w nim na tyle dobrze wyważone, że choć nie pasjonuje, nie przykuwa uwagi, to jednak jest rozrywką niezłej jakości. Problem z „Królem Arturem” jest taki, że nie udało się w nim efektywnie wykorzystać dwóch godzin. W skutek tego film sprawia wrażenie zbyt krótkiego, traktującego historię, a w szczególności jej uczestników z lekceważeniem i po łebkach. Poza Arturem w zasadzie żadna postać nie staje się człowiekiem. To tylko dekoracje, żeby Artur miał kim dowodzić. Trudno się do nich przywiązać, w związku z czym nawet jeśli coś im się stanie, to przyjmuje się to na chłodno. Zupełnie nieprzekonująco w moich oczach wypada miłość Artura i Guinevere (aż miałem ochotę dać cudzysłów). Kiedy się oni zakochali. Ich tak zwana miłość dla mnie miała być pretekstem do sceny łóżkowej (która też jest tylko tak zwaną sceną łóżkową). Już lepiej, gdyby Guinevere wybrała Artura z pobudek politycznych, żeby połączyć oba ludy w jeden zdolny przeciwstawić się najeźdźcy.
Plusem film są niewątpliwie zdjęcia. Idziak nie ustrzegł się kilku potknięć – zwłaszcza w sekwencji decydującej bitwy – jednak pokazał też kilka perełek, do których zaliczam chociażby obraz samotnego Artura na szczycie wzgórza. Cudo.
W sumie „King Artur” to film średniej klasy. Jest niewątpliwie zdecydowanie lepszy od nieszczęsnej „Troi”, jednak daleko mu do „Braveheart” i „Gladiatora”. Wśród filmów arturiańskich też plasuje się gdzieś pośrodku, jest lepszy od wersji z Gerem, lecz nie umywa się do „Excalibura”.